عبادت وقتى تمام و کامل میشود که انسان به غیر خدا به کسى دیگر مشغول نباشد، و در عملش شریکى براى خدای سبحان نتراشد، و دلش در حال عبادت بسته و متعلق بجایى نباشد، نه به امیدى، و نه ترسى، حتى نه امید به بهشتى، و نه ترس از دوزخى، که در این صورت عبادتش خالص، و براى خدا است، بخلاف اینکه عبادتش بمنظور کسب بهشت و دفع عذاب باشد، که در اینصورت خودش را پرستیده، نه خدا را
ترجمه تفسیر المیزان، ج1، ص: 42